Ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες έπεσα πάνω σ’ αυτήν. Με την Νεφέλη, στο πρώτο μας σπίτι, λογικά απόγευμα-βραδάκι αν κρίνω από το αναμμένο φως του πάγκου, φτιάχνουμε πιθανόν chocolate chip cookies. Είναι Σεπτέμβριος του ’17 και η Νεφέλη είναι σχεδόν 5, όσο είναι τώρα ο Μιχαήλ. Κι άλλες φωτογραφίες με τα παιδιά μου μικρά βλέπω και συγκινούμαι, αυτή όμως δεν ξέρω…με άγγιξε λίγο παραπάνω. Ίσως γιατί δεν την θυμόμουν και είναι σαν να την βλέπω πρώτη φορά.
Βλέπω στη φωτογραφία το κορίτσι μου τόσο μικρό και στον διπλανό μου καναπέ κάθεται μια μικρή δεσποινίδα και δεν καταλαβαίνω. Πού πήγε το κοριτσάκι της φωτογραφίας; Πότε ήταν τόσο δα που την έπιανα και την έπαιρνα αγκαλιά και την τρέλαινα στα φιλιά και στο γαργαλητό; Καλά, αυτό το κάνω ακόμη και ευτυχώς ακόμη με αφήνει, αλλά να την σηκώσω; Καλά-καλά δεν μπορώ να την χωρέσω στην αγκαλιά μου όταν ξαπλώνουμε μαζί. Όχι να την σηκώσω!
Βλέποντάς την θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν την χόρτασα όσο ήθελα. Δεν την έκανα τελικά τόσες αγκαλιές, δεν φτιάξαμε τόσα μπισκότα, δεν ζωγραφίσαμε τόσες φορές στην καναπέ ακούγοντας Disney Piano, δεν φωνάξαμε τόσες φορές “everybody loves jumping up and down in muddy puddles” χοροπηδώντας στους νερόλακκους.
Κοιτάζω τη φωτογραφία και τη βλέπω θολή καθώς γράφω και ζητάω σ’ αυτό το 5χρονο κοριτσάκι συγνώμη. Ζητάω συγνώμη για όλες τις φορές που δεν ήμουν εκεί να παίξουμε, να χοροπηδήσουμε, να ψήσουμε μπισκότα, να λερώσουμε τα ρούχα μας με λάσπες.
Της ζητάω συγνώμη που δεν ήμουν πάντα διαθέσιμη (που ήμουν περιορισμένης διαθεσιμότητας πιο σωστά) γιατί δεν έβαλα σωστά τις προτεραιότητες όταν έπρεπε.
Κι αν τώρα, με αφορμή αυτή τη φωτογραφία μοιράζομαι ένα δικό μου βάρος που με κρατάει ξύπνια τα βράδια, ο λόγος είναι ένας και δεν μπορώ να το αποδώσω καλύτερα από ό,τι το είχα διαβάσει εγώ κάπου. “The days are long but the years are short.”
Επειδή ο λαός είναι σοφός, και εκεί που είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις, πάρ’το από μένα, μαμά, πριν το ζήσεις γιατί δε θα σ’ αρέσει.
Όταν τα παιδιά σου είναι μικρά και σε τρελαίνουν στα 2, στα 3, στα 4 στα όσο, και το μόνο που λαχταράς κάθε μέρα -ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, το ξέρω- είναι να πέσεις ξερή στο κρεβάτι σου και κάνεις τη χαζή όταν ξέρεις ότι θα ήθελαν να κάνετε κάτι μαζί και όχι απλά να τους δώσεις μία ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ιδέα να ζωγραφίσουν μόνα τους, κάνε ένα flash forward στο μέλλον που δε θα τρέχουν συνεχώς από πίσω σου. Κι αν πιστεύεις πως έχετε μέλλον ακόμη, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από αυτή! Δεν έχετε!
Θα κλείσεις τα μάτια μια μέρα και όταν τα ανοίξεις το παιδί σου θα έχει ήδη μεγαλώσει, στο εγγυώμαι! Θα κουνάς το κεφάλι σου να καταλάβεις τι έχει συμβεί και θα μείνεις κι εσύ να κοιτάς τις φωτογραφίες και να αναρωτιέσαι πού πήγαν τόσα χρόνια.
Είσαι κουρασμένη μαμά, το ξέρω. Το αφεντικό σου δεν ενδιαφέρεται αν εσύ έχεις μικρό παιδάκι στο σπίτι, η συνάδελφος καραδοκεί να σε πετάξει έξω με την πρώτη ευκαιρία για να παρτάρει μόνη της, είσαι από τους τυχερούς, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ έχεις δουλειά και πρέπει να λες κι ευχαριστώ, αλλά φτιάξτε τα μπισκότα κι ας γίνει ο κόσμος χάλια, παίξτε στο πάτωμα, λερωθείτε στη λάσπη (λες κι αν δεν μπει στη λάσπη θα μείνει καθαρό το ρουχο που μια κι έξω είναι όλα), ΖΗΣΤΕ μαζί. ΖΗΣΤΕ! Όταν αρχίσεις να μετράς πόσα πράγματα δεν κάνατε μαζί, θα είναι ήδη αργά.
Σ’ αφήνω, πρώτον τέλειωσαν τα χαρτομάντιλα δεύτερον τρέχω να πάρω αλεύρι, ευτυχώς προλαβαίνω ακόμη!