Η αγαπημένη μου σειρά όλων των εποχών, το πιο αγαπημένο μου σόου ever, ήταν, είναι και θα είναι τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς. Αμέσως μετά είναι το Λόγω Τιμής, το αρχικό. Ε, και ως παιδί ήταν η Κάντυ-Κάντυ. Αυτά τα 3 είναι ό,τι πιο αγαπημένο έχω δει στην τηλεόραση, που αγγίζουν την ψυχή μου όσο τίποτα άλλο.
Έχω απίστευτες αναμνήσεις και από τα 3 σαν να τις απέκτησα μόλις χθες και μπορώ να πω με πολύ μεγάλη βεβαιότητα ότι το καθένα με τον τρόπο του, έχει διαμορφώσει αυτό που είμαι σήμερα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Θυμάμαι, το Μπέβερλι Χιλς ξεκίνησε όταν εγώ πήγαινα Ε’ Δημοτικού. Την μέρα που παιζόταν την πρώτη χρονιά είχα Αγγλικά και όλοι μας περιμέναμε πώς και πώς να τελειώσουμε το μάθημα για να γυρίσουμε σπίτι και να στηθούμε μπροστά στην τηλεόραση. Θυμάμαι που λέγαμε στην καθηγήτριά μας να μη μας καθυστερήσει ούτε λεπτό για να τρέξουμε και να μη χάσουμε την αρχή. Ενώ τις άλλες μέρες χαζολογάγαμε και λίγο στο σχόλασμα, τη μέρα που είχε το Μπέβερλι φεύγαμε βολίδα, ούτε «γεια» δε λέγαμε καλά-καλά.
Γρήγορα βρήκαμε λύση στην τρεχάλα και αρχίσαμε να γράφουμε στο βίντεο τα επεισόδια που δεν μπορούσαμε να δούμε εκείνη την ώρα. Βλέπαμε τις επαναλήψεις, τις κασέτες με τα αγαπημένα μας επεισόδια ξανά και ξανά (τα γράφαμε από ανάγκη, αλλά αν ήταν καλό το επεισόδιο δεν τα σβήναμε ποτέ). Έχω δεκάδες βιντεοκασέτες στο πατρικό μου με επεισόδια – βέβαια βίντεο να τα δω δεν έχω αλλά δε μου πάει καρδιά να τις πετάξω.
Όταν σπούδαζα στην Αμερική, είχα τη φαεινή ιδέα να αγοράσω όσα DVD της σειράς μπορούσα και έφερα πίσω τους 4 πρώτους κύκλους. Όσους χωρούσαν στις βαλίτσες της επιστροφής και όσους άντεξα να πληρώσω. Κάπου 120$ μου είχαν κοστίσει τότε τα DVD, δεν ήταν και λίγα για μια φοιτήτρια.
Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε και δεν τα είδα ξανά έκτοτε, γιατί τα DVD είναι διαφορετικά ρυθμισμένα στην Ευρώπη και την Αμερική, και όταν χάλασε το τότε λάπτοπ μου δεν είχα τρόπο να τα παίξω κάπου. Σε site αμφιβόλου ποιότητας δεν μπαίνω γιατί φοβάμαι πάρα πολύ μην τσιμπήσω τίποτα από το πουθενά και το λαπτοπάκι μου που είναι εργαλείο δουλειάς με αποχαιρετήσει πρόωρα και άδοξα.
Γιατί στα είπα όλα αυτά τώρα;
Γιατί τώρα, πρώτη φορά βλέπω τη σειρά της εφηβείας μου ως μαμά με μία κόρη επίσης και με τα 2 πόδια στην εφηβεία πια. Και το σοκ είναι μεγάλο!
Ναι, τότε τρελαινόμουν που έβλεπα αυτή την ανεξαρτησία που είχε όλη η παρέα παρόλο που ήταν ακόμη στο λύκειο, τις σχέσεις που με τόση ευκολία έκαναν, τα αυτοκίνητα που οδηγούσαν, τις επιλογές που τους δίνονταν και όλες τις αποφάσεις που έπαιρναν μόνοι τους για τη ζωή τους. Ζούσαν σαν ενήλικες από τα 16!
Τώρα, όμως, που πήρα τη Νεφέλη όλο χαρά να την ξεναγήσω στα μονοπάτια της δικιάς μου γενιάς και εφηβείας, τίποτα δεν είναι ίδιο με τότε. Και στα 2-3 επεισόδια που έχει δει μόνο μαζί μου λόγω διαβάσματος μιλούν για προφυλάξεις, για πρώτες φορές και για έρωτες με καθηγητές, και νιώθω εξαιρετικά άβολα. Σαν ξαφνικά να συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω κουβέντες μαζί της για τις οποίες δεν είμαι ακόμη έτοιμη γιατί την κοιτάζω και βλέπω το μωρό μου (ναι, αυτό που χθες έλεγα ότι έχει αλλάξει πια ηλικιακό γκρουπ), και ξέρω πως πρέπει να τις κάνω για το καλό της, και θα το κάνω. Αλλά δεν είναι εύκολο.
Και μάλλον ο λόγος που κατά βάθος γράφω είναι γιατί αυτή την ανεξαρτησία τους που τότε μου έδινε δύναμη να διεκδικήσω τη δική μου, τη βλέπω πια από άλλο μετερίζι και με τρομάζει.
Γιατί όλοι αυτοί, έμειναν 16, ενώ εγώ μεγάλωσα. Και αν τότε έκανα την επανάστασή μου, κι αν είχα τον δικό μου Ντύλαν (team Brenda, προφανώς), τώρα τρέμω τη στιγμή που η δικιά μου μικρή Μπρέντα θα κάνει τη δική της επανάσταση και εγώ θα πρέπει να είμαι τόσο ψύχραιμη και υποστηρικτική όσο η Σίντυ και ο Τζιμ. Στο κάτω-κάτω η Σίντυ δεν είναι Ελληνίδα μάνα, δεν ξέρει!
Ναι, όσο και να καμαρώνεις που το παιδί σου μεγαλώνει, όσο μεγάλη ευλογία και να είναι να μεγαλώνεις κι εσύ, αυτή η μετάβαση του μικρού σου σε εφηβάκι, και μετά σε νεαρή/νεαρό ενήλικα, φφφφ δεν είναι καθόλου εύκολη.
Και για εμάς τους γονείς νομίζω ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του χρόνου που περνάει δεν είναι ότι μεγαλώνουμε εμείς, αλλά ότι μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Και αν τα μεγαλώνουμε σωστά, θα σταματήσουν να μας χρειάζονται. Δύσκολο για εμάς, αλλά αυτό είναι το σωστό. Να πατάνε στα πόδια τους, να ανοίγουν τα φτερά τους, να κάνουν τις επιλογές τους, να τρώνε και τα μούτρα τους κι εμείς να είμαστε τόσο ψύχραιμοι και υποστηρικτικοί όσο η Σίντυ και ο Τζιμ. Αυτό θα κάνω κι εγώ, κι ας είμαι Ελληνίδα μάνα. Team-Brenda θα είμαι πάντα. Κι από αυτό το μετερίζι.
