Υπάρχουν φορές που ξυπνάς το πρωί της Κυριακής κι ενώ ο καιρός είναι με το μέρος σου κι έχεις στο μυαλό σου να κάνεις χίλια δυο πράγματα με τα παιδιά, για κάποιο λόγο σέρνεις τα βήματά σου, τα παιδιά δεν συνεργάζονται και η ώρα περνάει χωρίς να έχετε κάνει τελικά τίποτα. Αυτό ακριβώς πάθαμε κι εμείς σήμερα –ή πιο σωστά και σήμερα!
Είχαμε συγκεκριμένο χρονικό πλάνο το οποίο μας ανάγκαζε να είμαστε πίσω στις 4 το απόγευμα, αλλά προλαβαίναμε να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, να πάρουμε το πατίνι της Νεφέλης για να κάνει κάπου που θα έχει άπλα, να πάμε για φαγητό, για περπάτημα, για παγωτό, να σταματήσουμε σε παιδική χαρά αν βρούμε στο δρόμο μας, κάτι τέλος πάντων! Από ιδέες δε στερεύουμε ποτέ, στην πράξη όμως…είναι αυτό που θες να τα κάνεις όλα όταν βρεις λίγο ελεύθερο χρόνο, αλλά βγαίνει τόση κούραση από τις προηγούμενες ημέρες, που τελικά προτιμάς να κάτσεις στον καναπέ και να δεις FRIENDS σε πολλοστή επανάληψη και να μην μετακινηθείς ούτε για να πιάσεις το τηλεκοντρόλ από το τραπεζάκι. Εκεί, και για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ζηλεύεις τις φίλες σου που δεν έχουν παιδιά γιατί εσύ την επιλογή του καναπέ δεν την έχεις! Και όχι μόνο δεν την έχεις, αλλά σε βασανίζουν και οι τύψεις αν δεν πας το παιδί σου Κυριακή στον αγαπημένο του παιδότοπο να παίξει, στο πάρκο ή κοντά στη θάλασσα να αναπνεύσει καθαρό αέρα, να βγει από το διαμέρισμα, να τρέξει, να δει μία παιδική παράσταση, να του δώσεις ερεθίσματα, όλα αυτά που λίγο-πολύ οργανώνουμε όλοι οι γονείς τα Σαββατοκύριακα.
Εμείς λοιπόν, αν και με όλα αυτά στο μυαλό μας, σήμερα είχαμε μπει σε slow motion. Ξαφνικά δεν ξέραμε πού να πρωτοπάμε. Ξαφνικά ο μικρός έκλαιγε –μα γιατί έκλαιγε, δεν ήταν στο πρόγραμμα!- η Νεφέλη ήθελε μεν να βγει βόλτα, αλλά δεν άφηνε και τα Playmobil από τα χέρια της για να ετοιμαστεί, εμείς διαπιστώσαμε ότι μας έχει τελειώσει ο καφές και χωρίς καφεΐνη υπολειτουργούμε, και από εκεί που ξυπνήσαμε και είχαμε όλη τη μέρα μπροστά μας, μας έμεινε κάτι λιγότερο από ένα τετράωρο…Κι ενώ η ιδέα να μείνουμε σπίτι και να ετοιμάσουμε κάτι πρόχειρο να φάμε έμοιαζε ιδανική, ξεκινήσαμε έστω και για λίγο να βγούμε έξω. Έτσι, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Η πιο κοντινή κι εύκολη επιλογή ήταν το κέντρο, που λόγω Κυριακής θα παρκάραμε κι εύκολα. Βγάλαμε το πατίνι από το αυτοκίνητο –δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμείς χωρίς πατίνι δεν τολμάμε να βγούμε βόλτα!- και αρχίσαμε να περπατάμε στους δρόμους το κέντρου χαλαρά και τελικά χωρίς άγχος. Όταν δεν έχεις πρόγραμμα, δεν έχεις και κάποιο «στόχο» να πιάσεις, οπότε θέλοντας και μη, χαλαρώνεις. Βρήκαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη στιγμή, χαζέψαμε τα γκράφιτι στους τοίχους, ενθουσιαστήκαμε με τα λιλιπούτεια καφέ που έχουν ανοίξει και λόγω του μωρού δεν είχαμε δει, και ήμαστε τυχεροί να βρούμε τραπέζι χωρίς κράτηση σε ένα από τα αγαπημένα μας εστιατόρια. Η Νεφέλη, που δεν ήξερε ποιο ήταν το πλάνο, ούτε και είχε συνειδητοποιήσει το πρωινό μας άγχος, ενθουσιάστηκε με τη βόλτα με το πατίνι στην πόλη! Με την τσαντούλα της στην πλάτη, με μία αλογοουρίτσα που πήγαινε δεξιά-αριστερά σαν ουρά χαρούμενου κουταβιού, και με το μπαλόνι που της χάρισαν, γύρισε όλο το κέντρο με μάγουλα κόκκινα από την έξαψη και τον ενθουσιασμό! Και θαυμάζοντας αυτό τον παιδικό ενθουσιασμό, συνειδητοποιήσαμε ότι εκεί ακριβώς ήταν το ζητούμενο. Να δημιουργήσουμε ωραίες Κυριακάτικες αναμνήσεις για τα παιδιά μας! Κι αν κάποιες φορές δεν πάνε όλα σύμφωνα με τα πλάνα μας, δεν πειράζει! Κι αν δεν είναι θάλασσα και είναι κέντρο, αν το πεζοδρόμιο είναι λιγότερο μεγάλο, ή αν τελικά δεν γεμίσαμε σήμερα οξυγόνο τους πνεύμονές μας, δεν πειράζει! Γεμίσαμε την ψυχή και το άλμπουμ των αναμνήσεών τους με ωραίες, ανέμελες οικογενειακές εικόνες! Ο στόχος επετεύχθη!
Και τώρα πάω στην κουζίνα να ετοιμάσω φρέσκια λεμονάδα!
Εσείς τι κάνατε σήμερα με τα παιδιά σας;
When life gives you lemons, make lemonade!