Η Νεφέλη γενικώς είναι παιδί εκπαιδευμένο να δοκιμάζει νέες γεύσεις, κάτι στο οποίο ανταποκρίνεται από μικρή πολύ θετικά. Όχι ότι πάντα της αρέσουν αυτά που δοκιμάζει, αλλά τουλάχιστον τολμάει με τη διαβεβαίωση εκ μέρους μας ότι αν αυτό που δοκιμάζει δεν της αρέσει, δεν θα το φάει. Έτσι απλά, ειλικρινά, και τίμια. Και φυσικά ποτέ, μα ποτέ, εάν όντως δεν της αρέσει αυτό που δοκιμάζει, δεν την πιέζουμε να το φάει, όσο υγιεινό ή νόστιμο είναι για εμάς. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε καταφέρει να μας εμπιστεύεται, να δοκιμάζει και τελικά να τρώει ένα σωρό τροφές που τα παιδιά δύσκολα αγαπούν.
Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο περίπου, έχω παρατηρήσει πως δυσκολεύεται να φάει τροφές που δεν την ικανοποιούν οπτικά, ή που έχουν κάτι που δεν της «κολλάει». Για παράδειγμα, εάν στο φαγητό έχω προσθέσει αρκετά μυρωδικά (μαϊντανό, άνηθο, σέλινο, κτλ.) και δεν τα έχω ψιλοκόψει ώστε να μπερδεύονται με τα υπόλοιπα υλικά, αλλά τα έχω αφήσει πιο χοντροκομμένα, τα βλέπει με απέχθεια και δηλώνει εξαρχής ότι δεν πρόκειται να τα φάει. Εννοείται, πως εάν της τα κρύψω στη μπουκιά που της ετοιμάζω, τα τρώει μια χαρά, άρα είναι καθαρά θέμα ιδέας, και όχι γεύσης.
Έτσι έγινε και προχθές, όταν είχαμε φασολάκια, στα οποία μου αρέσει να προσθέτω αρκετό χοντροκομμένο μαϊντανό. Δεν ήθελε να φάει με τίποτα, έχει μάλλον αρχίσει και να ξεχνάει την αρχική συμπάθεια στο πιάτο, και γενικώς υπήρχε μία δυσφορία στο τραπέζι. Δεν υποχωρώ όμως όταν μου λέει ότι δε θέλει να φάει κάτι και δεν αρχίζω να της προτείνω εναλλακτικές, όπως τοστάκι, αυγό, κτλ. Θεωρώ ότι έτσι θα σταματήσει να τρώει τροφές απαραίτητες για τη σωστή διατροφή της, και μάλιστα με την άδειά μου. Προσπαθώ να βρω τρόπους να κάνω τη διαδικασία λίγο πιο ευχάριστη και τελικά να την κάνω να φάει. Έτσι, σκέφτηκα δύο παιχνίδια.
Τελευταία της αρέσει πολύ η σαλάτα, και επειδή το φαγητό είναι λαδερό και δεν ήθελα να μπλέξουν οι γεύσεις, της έβαλα σε ξεχωριστό πιάτο τη σαλάτα. Το πρώτο λοιπόν παιχνίδι ήταν να τρώει μία μπουκιά μόνη της χωρίς να τη βλέπω (έκλεισα και τα μάτια μου για να το κάνω πιο θεαματικό), και έπρεπε μόλις βάλει τη μπουκιά στο στόμα της να μαντέψω από ποιο πιάτο είχε φάει. Σαλάτα ή φασολάκια; Το δεύτερο παιχνίδι, ήταν ακόμα πιο θεαματικό. Της ετοίμαζα εγώ μία μπουκιά, πότε με σαλάτα, πότε με φασολάκια, και της έδινα να τη φάει (πάντα έχοντας κλειστά τα μάτια μου) κάνοντας την κίνηση δύο φορές. Εκείνη, έτρωγε πότε με την πρώτη, πότε με τη δεύτερη, και έπρεπε να μαντέψω με ποια μπουκιά έτρωγε! Με την πρώτη ή με τη δεύτερη; Φυσικά το καταλαβαίνεις με το βάρος στο πιρούνι που αλλάζει, αλλά αυτό η Νεφέλη δεν το ξέρει!
Το σχέδιό μου αρχίζει να υλοποιείται! J
Τώρα ξέρω πως έτσι και διαβάσει κάποιος άλλος το άρθρο εκτός από εσένα, θα περάσει και εμένα για τρελή, και όποια άλλη μαμά σκεφτεί να το εφαρμόσει. Εσένα δηλαδή! Έχω όμως να σου δηλώσω πως με αυτόν τον τρόπο η Νεφέλη έφαγε και τα φασολάκια και τη σαλάτα της χωρίς να το καταλάβει και μάλιστα διασκέδασε πάρα πολύ γιατί αφενός ένιωθε ότι παίζουμε ενώ απλώς…τρώγαμε, και αφετέρου την άφηνα να με νικάει για να την κάνω να το ευχαριστηθεί ακόμα περισσότερο! Δοκίμασέ το και θα με θυμηθείς!
Είμαι υπέρ της συζήτησης με τα παιδιά και όχι του να τα ξεγελάμε χωρίς να μαθαίνουν γιατί πρέπει να κάνουν το κάθε τι, αλλά κάποιες φορές το νιώθεις κι εσύ ότι δε σε παίρνει να ανοίξεις συζήτηση. Θες επειδή δεν είναι η κατάλληλη ώρα, θες επειδή το βλέπεις να έχει πεισμώσει, είναι πολλοί οι λόγοι που απλά θέλεις να γίνει η δουλειά χωρίς πολλά-πολλά. Και πίστεψέ με, με τα δύο αυτά παιχνίδια, θα γίνει! Αν δεν συνηθίζετε τέτοιου είδους παιχνίδια μπορεί να μην πιάσει με την πρώτη, αλλά αν επιμείνεις, σίγουρα θα φάει τη δεύτερη ή τρίτη φορά!
Εσύ τι κάνεις όταν το καμάρι σου δε θέλει κάποιο φαγητό; Ποια φαγητά δεν αγαπά; Περιμένω τα σχόλιά σου!