Στο ερώτημα πώς να ταΐζω το μωρό μου, η απάντηση είναι «υπεύθυνα».
Έρευνα που έγινε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Feel4Diabetes για την προώθηση υγιεινού τρόπου ζωής και την πρόληψη του διαβήτη, στην οποία συμμετείχαν παιδιά και οι οικογένειές τους από έξι χώρες, ανέδειξε τα Ελληνόπουλα ως τα πλέον υπέρβαρα και παχύσαρκα, με το σχετικό ποσοστό να φτάνει το 36,5% [1].
…τι συμβαίνει και το ποσοστό παχυσαρκίας είναι τόσο αυξημένο; Ασχολούμαστε όσο πρέπει με τον τρόπο που θα τραφούν τα παιδιά μας; Αλήθεια, ποιος είναι ο “τρόπος”;
Μετά την ανάγνωση της παραπάνω έρευνας, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο που νομίζω δίνει κάποιες απαντήσεις, αλλά δίνει και τον τρόπο.
Η «υπεύθυνη σίτιση» είναι ο βασικός τρόπος διατροφικής ανταπόκρισης των γονέων στα παιδιά τους. Η «υπεύθυνη σίτιση» αφορά την αμοιβαιότητα μεταξύ του παιδιού και του γονέα/φροντιστή κατά τη διάρκεια της σίτισης και χαρακτηρίζεται από την καθοδήγηση του γονέα/φροντιστή που είναι σε επαφή και αναγνωρίζει τις ενδείξεις των σημάτων της πείνας και του κορεσμού του παιδιού του [2].
Η υπεύθυνη σίτιση βασίζεται στα εξής τρία βήματα:
(1) το παιδί σηματοδοτεί την πείνα και τον κορεσμό μέσα από τις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου ή της φωνής του
(2) ο γονέας/φροντιστής αναγνωρίζει τα συνθήματα και ανταποκρίνεται αμέσως με τρόπο που να είναι συναισθηματικά υποστηρικτικός και βασισμένος στο σήμα, και
(3) το παιδί βιώνει μια προβλέψιμη απάντηση στα σήματα
Πολύ σημαντικό ο γονέας/φροντιστής, να είναι σε θέση να αναγνωρίζει τις ενδείξεις του παιδιού από πείνα και κορεσμό. Να μετέχει συνειδητά στη διαδικασία της σίτισής του, παρατηρώντας το βρέφος αρχικά, ρωτώντας και κατευθύνοντάς το αργότερα ως παιδί. Θα το παρομοιάσω με την εκμάθηση της αλφαβήτου σε διατροφικό επίπεδο. Νομίζω ότι από τους σημαντικότερους παράγοντες παχυσαρκίας είναι η μη αναγνώριση αυτών των σημάτων αρχικά από τους γονείς/φροντιστές και στη συνέχεια από τα ίδια τα παιδιά. Εφόσον δεν έχουν εκπαιδευτεί, θα αγνοούν την ύπαρξη των σημάτων πείνας και κορεσμού. Και για να το προχωρήσω κι άλλο, έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές ενήλικες που δεν έχουν καν αντίληψη και αίσθηση της πείνας και του κορεσμού τους. Φοβερό; Κι όμως αληθινό. Εφόσον ο γονέας/φροντιστής δεν έδωσε βαρύτητα σε αυτά τα σήματα, γιατί να δώσει το παίδι… μάλλον δε θα ήταν τόσο σημαντικό… Κι όμως είναι.
Τι κάνουμε λοιπόν; Είμαστε «εκεί» στη στιγμή, στη στιγμή της σίτισης. Βλέπουμε, ακούμε, νιώθουμε. Όλες οι αισθήσεις ανοιχτές, να ακούσουμε και να δούμε τα σήματα. Αν κάνει πίσω το κεφαλάκι του ενώ το ταΐζετε, ακούστε το, κάτι θέλει να πει. Δε χρειάζεται να πιέσετε για επιπλέον μπουκιά. Θα πεινάσει πάλι, και θα σας ζητήσει τροφή με τον τρόπο του… τον πιο κλασικό… το κλάμα! Οι άνθρωποι έχουμε το ένστικτο της επιβίωσης, δύσκολα το βρέφος θα πεινάσει και δε θα σας «ειδοποιήσει» με κάποιο τρόπο.
Η υπεύθυνη σίτιση είναι σαν χορός για δύο, χωρίς άγχος και πίεση. Αφεθείτε στις αισθήσεις σας απελευθερώνοντας τις αισθήσεις του βρέφους… Καλή απόλαυση!
Εύα Λεουνάκη
Πτυχιούχος Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
MSc Διαχείριση γήρανσης και χρόνιων νοσημάτων
yournutricare@gmail.com
Παραπομπές
- http://feel4diabetes-study.eu/res-brief-description-and-preliminary-results-of-the-feel4diabetes-study/#
- Pérez-Escamilla R1, Segura-Pérez S2, Hall Moran V3., Dietary guidelines for children under 2 years of age in the context of nurturing care., Matern Child Nutr. 2019 Jul;15(3):e12855. doi: 10.1111/mcn.12855.