Το ΕΝΑ πράγμα που πρέπει να κάνεις για να ηρεμήσει το παιδί σου όταν έχει εκρήξεις θυμού (tantrums)

Σίγουρα έχεις ακούσει γι’ αυτό το παγκοσμίου φήμης παιδί που χτυπιέται ξαπλωμένο στους διαδρόμους του σούπερ-μάρκετ γιατί θέλει κάτι και το θέλει ΤΩΡΑ, γιατί δεν θέλει κάτι, γιατί απλώς είναι κουρασμένο. Πριν κάνεις κι εσύ παιδιά σκεφτόσουν “καλά, αυτή η μάνα δε μπορεί να μαζέψει το κακομαθημένο της;”. Όταν έκανες παιδιά, σκέφτηκες “ταλαίπωρη μανούλα, σε καταλαβαίνω, κουράγιο!” και είχες ένα βλέμμα όλο λύπηση για εκείνη και όλο βεβαιότητα για εσένα ότι με την σούπερ ανατροφή σου το καμάρι σου δε θα κάνει ποτέ έτσι…μέχρι τη στιγμή που το παγκοσμίου φήμης παιδί που χτυπιέται στα πατώματα είναι το δικό σου! Κι από περιφρόνηση και λύπηση, πέρασες στην απόγνωση του “τι θα κάνω με ένα παιδί στα πατώματα”, ειδικά αν έχετε και θεατές κι έχεις γίνει κόκκινη από τη ντροπή σου!

Για κάποιον που δεν έχει ακόμη παιδιά, αυτό το σενάριο μοιάζει επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα το αποδίδει στην κακή ανατροφή των παιδιών και την ανικανότητα των γονέων να επιβληθούν. Για μαμάδες όμως, είναι κάτι τρομακτικό που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, όσο καλή μαμά και να είσαι.

Πριν όμως φτάσεις στη διαχείριση της κρίσης, πρέπει να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Αρχικά, σε διαβεβαιώνω πως η κρίση είναι φυσιολογική! Στα παιδιά είναι ο τρόπος τους να σου εκφράσουν την αναστάτωσή τους, το θυμό, την απογοήτευση που νιώθουν, γιατί με λόγια δεν μπορούν ακόμη. Το τμήμα του εγκεφάλου που διαχειρίζεται τον αυτοέλεγχο και τη διαχείριση κρίσεων που κάνει έναν ενήλικα να συζητά τα προβλήματά του αντί να πέφτει κι αυτός στα πατώματα, στα παιδιά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί.

Τι κάνεις λοιπόν όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία τέτοια κρίση; Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω με παιδιά, με έχουν ρωτήσει πολλές μανούλες γεμάτες ανησυχία πώς να ηρεμήσουν τα παιδιά τους όταν έχουν ξεσπάσματα θυμού και οργής, τα γνωστά tantrums που περιέγραψα παραπάνω. Και προσωπικά, εκτός από τις κρίσεις του δικού μου παιδιού, είχα να αντιμετωπίσω και κρίσεις μαθητών που είχαν βγει εκτός ορίων. Και πίστεψέ με, οι κρίσεις των μαθητών μέσα σε μία τάξη είναι χειρότερος εφιάλτης για τους εκπαιδευτικούς, γιατί δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν το ίδιο το παιδί και τον γονέα του, αλλά και τους γονείς των άλλων παιδιών που συχνά σοκάρονται από τα ξεσπάσματα, ή ενοχλούνται γιατί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα. Τη διαχείριση της κρίσης στην τάξη, όμως, θα την εξετάσουμε σε άλλο άρθρο, γιατί θα αφορά συναδέλφους εκπαιδευτικούς. Τώρα είναι η δική σου στιγμή, μαμά.

Κάποιες λοιπόν μαμάδες καταφεύγουν σε μάλωμα, φωνή, τιμωρίες, λίγες -ευτυχώς- ακόμη και στην πλέον απαγορευμένη λύση του “ξύλου”. Κάποιες το αφήνουν να ηρεμήσει όταν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, και πράγματι του περνάει μετά από ώρα. Όταν ηρεμεί το συζητούν, και του κάνουν κάποια μορφή επίπληξης που βγήκε εκτός ορίων ξεχνώντας όμως να αναφερθούν στην αφορμή του ξεσπάσματος. Το παιδί δυσαρεστείται με την επίπληξη, νιώθει πως είχε δίκιο και δεν το βρήκε, οι γονείς νιώθουν πως έκαναν το καθήκον τους με το να το μαλώσουν, και το θέμα θεωρείται λήξαν μέχρι να ξανασυμβεί.

Ωστόσο, καμία από τις παραπάνω μεθόδους δεν έχει αποτέλεσμα. Μάλιστα, όσο περισσότερο φωνάζουν / μαλώνουν οι γονείς, τόσο περισσότερο βγαίνουν τα παιδιά εκτός ελέγχου. Και φυσικά γίνεται φαύλος κύκλος με το ποιος θα αντέξει περισσότερο. Συνήθως τελικά επιβάλλονται οι γονείς, λόγω της υπεροχής τους σε ένταση φωνής, ελέγχου καταστάσεων, δυνατότητα απαγορεύσεων / στερήσεων, σωματικής διάπλασης και δύναμης. Και πάλι όμως, αυτή η νίκη των γονέων δεν έχει καμία αξία όταν έχει προηγηθεί ο τρίτος παγκόσμιος ανάμεσα σε εκείνους και το παιδί τους. Ούτε το ετεροχρονισμένο μάλωμα με το γάντι έχει αποτέλεσμα, γιατί στην ουσία γίνεται ό,τι και στην πρώτη περίπτωση, απλά σε χαμηλότερους τόνους.

Και τώρα είμαι σίγουρη ότι σκέφτεσαι, “καλά τα λες, αλλά τι να κάνω όταν το έχω κόκκινο από νεύρα, όταν φωνάζει θυμωμένο, όταν έχει πεισμώσει και δεν κουνάει τα πόδια του να περπατήσει, όταν δε συνεργάζεται, όταν είμαι κι εγώ σε κακό χάλι από όλο αυτό;.” Και αυτό θα σου πω αμέσως τώρα.

Μπορείς να τα αφήσεις όλα και να σκύψεις κοντά του, να το πάρεις μια σφιχτή αγκαλιά και να το κρατήσεις για λίγο εκεί; Λέγοντάς του αυτό το καθησυχαστικό “σσσσς” με χαμηλή φωνή, χαϊδεύοντάς το τρυφερά και ψιθυρίζοντάς του πως καταλαβαίνεις πως είναι θυμωμένο, καταλαβαίνεις πως ακόμη μαθαίνει πώς να διαχειρίζεται το θυμό του, αλλά εσύ είσαι εκεί για να ηρεμήσετε παρέα; Πως εσύ δε θα πας πουθενά, γιατί το αγαπάς άνευ όρων σε όλες του τις στιγμές, πως όλοι κάνουμε λάθη και τα λάθη μας δε μας χαρακτηρίζουν, και μπορεί να στηρίζεται πάνω σου. Χωρίς όμως να υποχωρείς σε αυτό το οποίο πυροδότησε την έκρηξη. Το θέμα δεν είναι να του πεις “ναι” τελικά σε αυτό που θέλει, γιατί έτσι το έχεις χάσει το παιχνίδι των ορίων και δεν υπάρχει γυρισμός. Απλά να παγώνεις λίγο το χρόνο, να παρεμβάλλεις μία αγκαλιά για να το ηρεμήσεις, λέγοντάς του μόνο λόγια που θα ρίξουν την ένταση, λόγια που στόχο έχουν μόνο να αποδείξουν και λεκτικά στο παιδί, πέρα από την ίδια την κίνηση της αγκαλιάς, ότι είσαι εκεί γι’ αυτό στην κρίση του. Εσύ, όμως, ξέρεις πως μόλις το παιδί ηρεμήσει και είναι σε θέση να σε ακούσει, θα του πεις αυτά που πρέπει και δεν θα υποχωρήσεις.

Σου φαίνεται ριζοσπαστικό; Κι όμως! Τα μικρά παιδιά έχουν τέτοια ξεσπάσματα γιατί είναι ο τρόπος τους να σου πουν πως είναι κουρασμένα, βαριούνται, νιώθουν πως τα αδίκησες εσύ ή κάποιος άλλος, νιώθουν ότι κάτι τους φταίει αλλά δεν ξέρουν πολλές φορές τι, αλλά, πώς να το κάνουμε, εσύ είσαι η μαμά / κυματοθραύστης τους, σε εσένα μπορούν να δείξουν τον χειρότερό τους εαυτό χωρίς το φόβο της απόρριψης -ή τουλάχιστον, αυτό το τελευταίο, έτσι θα έπρεπε να είναι, και σε παρακαλώ, ποτέ μα ποτέ, και για κανένα λόγο, μην κάνεις το παιδί σου να νιώθει ότι το απορρίπτεις λόγω μίας κακής ή μη αποδεκτής / αναμενόμενης συμπεριφοράς. Αν νιώσεις ότι δεν ξέρεις πώς να το πετύχεις αυτό, ή αν φοβάσαι ότι το έχεις ήδη κάνει, άμεσα επικοινώνησε με κάποιον ειδικό που θα σε κατευθύνει. Οι συνέπειες της απόρριψης των παιδιών από τους γονείς τους έχουν ολέθρια αποτελέσματα αρχικά για τα ίδια, και κατ’ επέκταση και για τους οικείους του στο μέλλον.

Από προσωπική εμπειρία με το δικό μου παιδί, αλλά και με μαθητές μου, ξέρω πως αυτό μπορεί να λειτουργήσει όταν γίνει με πραγματική διάθεση ηρεμίας από τον γονέα. Όταν του λες να ηρεμήσει, αλλά εσύ έχεις ηρεμήσει ήδη, και του μεταδίδεις σώμα με σώμα, την ηρεμία σου. Όταν η φωνή σου δεν έχει την ένταση που ενδεχομένως είχε νωρίτερα. Όταν η αγκαλιά σου είναι 100% κατευναστική. Και ξέρω, επίσης, πως όταν το παιδί ηρεμήσει, θα σε ακούσει, μαμά, και θα κάνει αυτό που ζητάς. Κανένα παιδί δε θέλει να γίνεται “κακό”. Κανένα παιδί δε θέλει να σταναχωρεί τη μαμά του και να την παρακούει. Το κάνει μόνο όταν θέλει να τραβήξει την προσοχή σου για κάτι, όταν θέλει να σε πειράξει γιατί το ίδιο νιώθει στεναχωρημένο και δεν ξέρει πώς αλλιώς να στο πει. Εσύ όμως, έχεις το μαγικό ραβδάκι, και λέγεται αγκαλιά, ζεστασιά, διάχυτη αγάπη προς το παιδί σου. Θέλει προσπάθεια και θα είναι δύσκολο μέχρι να το πετύχεις, γιατί οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά, και η πρώτη μεγάλη δοκιμασία είναι η δική μας. Πρέπει να το αποδεχτείς ως τη μόνη λύση, να το δοκιμάσεις σταθερά και με συνέπεια, αλλά αν το κάνεις, είμαι σίγουρη και ξέρω πως θα δουλέψει και σε σένα! Έτσι κι αλλιώς, κι εσύ, μαμά, όταν είσαι στεναχωρημένη, απογοητευμένη, θυμωμένη, το μόνο που θες δεν είναι μία μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά από αυτόν που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο, με την διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά και θα είναι πάντα εκεί για σενα; 😉

Γίνε κι εσύ Everyday Mom!

Έλα στην παρέα μας και θα λαμβάνεις ΔΩΡΕΑΝ εκτυπώσιμο υλικό, ιδέες, tips και συμβουλές!

    We won’t send you spam. Unsubscribe at any time.
    Powered By ConvertKit

    Recent Posts