Πριν από λίγες ημέρες διοργανώσαμε στο σπίτι βραδιά με σπιτικό σουβλάκι (η συνταγή έρχεται!) και επειδή προέκυψε ξαφνικά και δεν είχα χρόνο να πάω στο αγαπημένο μου Carte Blanche, ξεκίνησα στα γρήγορα να περιποιούμαι τα νύχια μου μόνη μου. Η Νεφέλη φυσικά τριγύριζε γύρω μου σαν μέλισσα και αφού σφύριζα αδιάφορα στα λιώνω-για-σένα-μανούλα βλέμματά της, με παρακάλεσε ανοιχτά να της βάψω τα νύχια. Συνήθως στις διακοπές μία-δύο φορές της κάνω τη χάρη, οπότε της τα έβαψα με συνοπτικές διαδικασίες για να μείνει λίγο ακίνητη μέχρι να στεγνώσουν και να μπορέσω εγώ να φτιάξω τα δικά μουJ! Είχε πάει κι επτά η ώρα, δεν είχα πολύ χρόνο να το παίξω δύσκολη.
Μάλλον εκεί της γεννήθηκε η ιδέα! Οι καλεσμένοι μας είχαν ήδη έρθει, ο μπαμπάς μας ετοίμαζε τα σουβλάκια, και η Νεφέλη άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω σαν να σκάρωνε κάτι. «Ωχ», λέω… «Τα πολλά τα σούρτα φέρτα συνήθως δεν είναι για καλό!» Και είχα δίκιο! Η μικρή μου James Bond με πήρε στην άκρη και με ύφος άκρως συνομωτικό μου λέει ψυθιριστά στο αυτί. «Μαμά, έχω ένα σχέδιο. Έλα μαζί μου στο δωμάτιό μου να σου δείξω!»
Καταλαβαίνεις τώρα. Μάνα είσαι. Όταν το παιδί σου έχει σχέδιο, πρέπει να βρεις μέρος να κρυφτείς. Μπορεί να είναι από το να φέρει όλο το σπίτι κάτω, μέχρι να ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο φεγγάρι και να θέλει να μαζέψει τα απαραίτητα (ξέρεις τώρα, σκάφανδρα, φυάλες οξυγόνου, τα χαπάκια των αστροναυτών, απλά, καθημερινά πράγματα που πακετάρει κάθε εξάχρονο στον ελεύθερό του χρόνο δηλαδή). Τα βήματά μου, διστακτικά και απρόθυμα, τελικά με οδήγησαν στο «αρχηγείο» του μικρού μου πράκτορα και ιδού τι μου έδειξε:
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν πολυκατάλαβα και ζήτησα επεξηγήσεις, κι εκεί είναι που σου λέει και την ατάκα «Καλά δε βλέπεις; Είναι ξεκάθαρο!» και λες μέσα σου «τώρα με τρολάρει το εξάχρονο», αλλά το προσπερνάς γιατί έχεις καρδιά αγκινάρα. Τέλος πάντων, το ξεκάθαρο του πράγματος είναι ο μπαμπάς που αμέριμνος κοιτάει τα αστέρια κι εγώ που είμαι δίπλα του και κρατάω ένα μαντήλι για να του κλείσω τα μάτια. Το κοριτσάκι κάτω αριστερά είναι η ίδια, που παίρνει τα βερνίκια μου και όσο ο μπαμπάς δε βλέπει, του βάφει τα νύχια ουράνιο τόξο! Καλύτερα τώρα;
Και ενώ προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ του εκκολαπτόμενου James Bond στο σπίτι μου, η Νεφέλη συνεχίζει να βομβαρδίζει : «Μαμά, βλέπεις το 1; Είναι σχέδιο 1 γιατί έχω κι άλλα να κάνουμε μετά!» κι εκεί με αποτελείωσε! Κι αν αναρωτιέσαι ποια ήταν η έκβαση του σχεδίου, να και το αποτέλεσμα!
Αλλά επίσης το αποτέλεσμα ήταν μία Νεφέλη ενθουσιασμένη που γελούσε με την ψυχή της που κατάφερε να πιάσει τον μπαμπά της στον ύπνο και να του κάνει κάτι τελείως κοριτσίστικο. Και τι άλλο μπορείς να ζητήσεις, αν όχι να βλέπεις το παιδί σου να λάμπει από χαρά και να έρχεται στην αγκαλιά σου με ενθουσιασμό και ασυγκράτητα γέλια με κάτι σχετικά αθώο και ανώδυνο! Γι’ αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα προσπαθήσεις να επιστρατεύσεις τη λογική σου και να πεις στο παιδί σου «αγάπη μου, αυτό δε γίνεται», κάνε μία δεύτερη σκέψη. Δε γίνεται γιατί είναι επικίνδυνο ή πραγματικά θα προκαλέσει μεγαλύτερη αναστάτωση από ό,τι χαρά, ή μπορείς απλά να βάλεις στην άκρη τα «πρέπει» και τα «μη» των 30+ και να γίνεις κι εσύ λίγο παιδί – πράκτορας, να συνομωτίσετε και να καταστρώσετε το πιο τρελό και αστείο σχέδιο; Αν ναι, ζήστο με την ψυχή σου, και πίστεψέ με , για όλα αυτά τα λαμπερά μουτράκια και τα φιλιά όλο γλύκα, αξίζει τον κόπο!