Το μεγαλύτερο κλισέ κάθε μαμάς που είναι έγκυος για δεύτερη φορά και σέβεται τον εαυτό της είναι, αν θα αγαπάει το δεύτερο παιδί της όσο το πρώτο. Έτσι λοιπόν, δε θα μπορούσα εγώ να αποτελώ εξαίρεση. Ήθελα πάντα περισσότερα από ένα παιδιά, αλλά όταν μου συνέβη η δεύτερη εγκυμοσύνη, είχα την ίδια απορία και το ίδιο άγχος με τόσες άλλες μαμάδες, από την πρώτη στιγμή που το έμαθα.
Με την Νεφέλη είχα και έχω έναν μεγάλο, άνευ όρων, άνευ προηγουμένου, έρωτα. Μιλάμε για τρελό έρωτα. Δεν ξέρω αν με νιώθεις. Πιθανολογώ πως, ναι. Αλλά εννοώ πως όλο μου το είναι, κάθε μου κύτταρο, κάθε μου σκέψη, ήταν –και είναι- η Νεφέλη. Πώς θα αγαπούσα άλλο παιδί το ίδιο; Είχα φοβερό άγχος. Όσο και να με διαβεβαίωναν όλες οι άλλες μαμάδες των 2+ παιδιών ότι αγαπάς και το δεύτερο, και το τρίτο, και το τέταρτο το ίδιο, και γίνεται αυτόματα, σαν να τις αμφισβητούσα κατά βάθος, ενώ μέσα μου δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Ήθελα να τις πιστέψω, να πιστέψω ότι μαγικά, χωρίς να προσπαθήσω και χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα, θα αγαπήσω και το δεύτερο παιδί μου το ίδιο με την Νεφέλη. Αλλά ειλικρινά, δε μπορούσα.
Κι όσο σκεφτόμουν ότι μπορεί να έκανα πάλι κορίτσι, τόσο με έπιανε πανικός ότι θα το συνέκρινα συνέχεια με την Νεφέλη και θα έβρισκα ότι υπολείπεται σε όλα. Η μόνη μου ελπίδα θα ήταν να είναι αγόρι, και ήταν το μόνο που με ένοιαζε. Κι αν την Νεφέλη την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που την είδα στον υπέρηχο, μια κουκιδίτσα άμορφη και μια σταλιά, αυτό το παιδάκι κάθε φορά που το έβλεπα στους υπερήχους ένιωθα τις δικές μου αγωνίες για το αν θα καταφέρω να το αγαπήσω έτσι, άνευ όρων, άνευ προηγουμένου, και η αγωνία δε μου επέτρεπε να το αγαπήσω ούτε λίγο.
Όλα αυτά, μέχρι το Doppler. Εκεί, που είδα καθαρά χεράκια, ποδαράκια, δαχτυλάκια. Εκεί, επιτέλους, ένιωσα ότι μέσα μου είχα ένα παιδάκι, ίδιο με τη Νεφέλη μου. Ένα παιδάκι που είχε δημιουργηθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με το Νεφελάκι μου. Που θα είχε παρόμοια χαρακτηριστικά, τους ίδιους γονείς, και θα μεγάλωνε στην ίδια οικογένεια. Κι αν για εμένα ήταν το δεύτερο παιδάκι που μεγάλωνε μέσα μου, για εκείνο ήμουν η μία και μοναδική μαμά. Κι αν εγώ είχα πάρει αγκαλιά κι άλλο ένα παιδάκι πριν, εκείνο πρώτη φορά θα φώλιζε στην αγκαλιά της μαμάς του. Κι αν εγώ είχα πια δύο παιδάκια, εκείνο είχε μόνο μία μαμά, εμένα. Κι εκεί άλλαξαν όλα.
Εκεί κατάλαβα ότι δε θα μπορούσα να αγαπήσω το δεύτερο παιδί μου λιγότερο. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι μου έλεγαν οι άλλες μαμάδες. Κι όταν πια, στην αίθουσα τοκετών, το είδα για πρώτη φορά, τα ίδια δάκρυα ευγνωμοσύνης κι ευτυχίας κυλούσαν απ τα μάτια μου χωρίς σταματημό. Την ίδια στιγμή το αγάπησα άνευ όρων, άνευ προηγουμένου, παράφορα. Και τώρα ξέρω. Όλες αυτές οι μαμάδες που με διαβεβαίωναν πως μαγικά, χωρίς να κάνεις τίποτα, αγαπάς το ίδιο και τα δύο σου παιδιά, είχαν δίκιο. Κι αν έχεις δύο, τρία, δεκατρία, πάλι το ίδιο είναι. Η αγάπη της μάνας δεν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται. Κι αυτή είναι η πραγματική ευλογία. Κι αν έχεις τις ίδιες ανησυχίες που είχα εγώ, δε σου λέω να μην τις σκέφτεσαι, γιατί πρώτη εγώ δεν το έκανα. Απλώς περίμενε. Απόλαυσε τη δεύτερη εγκυμοσύνη σου (γιατί μόνο στη δεύτερη εγκυμοσύνη τα σκέφτεσαι αυτά, μετά ξέρεις), κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν, πέρασε χρόνο με το πρώτο σου παιδάκι που θα στερηθείς και θα σε στερηθεί για λίγο αργότερα, κι όταν με το καλό φτάσεις στον τοκετό, θα γίνουν όλα μόνα τους. Κι αυτό, αγαπημένη μου, είναι το μεγαλείο της μητρότητας, που δεν έχει νόημα να προσπαθείς να ανακαλύψεις με τη λογική σου. Όλη τη δουλειά την κάνει η καρδιά και θα το εκτιμήσεις μόνο όταν το νιώσεις.